Powinno się czytać

Czuję zamęt w głowie, więc otwieram ten zeszyt tylko na chwilę, żeby udzielić sobie poważnej reprymendy. Jestem fałszywa; jestem niewiele warta; jestem bezsensowna; wyrabiam w sobie zwyczaj popisywania się w trakcie rozmowy. (…) I aż nazbyt często śnię o sobie samej. Cóż, wobec tego, że nadchodzi wiek średni, a stulecie posuwa się naprzód, bardzo ważne okazuje się surowe traktowanie takich wad. Jakże łatwo mogę zostać egoistką o ptasim móżdżku, domagającą się komplementów, arogancką, ciasną i przywiędłą. Żeby to w sobie poprawić, żeby wyjść poza swoją absurdalną, małą osobowość, reputację i całą tę resztę, powinno się czytać; dostrzegać ludzi na zewnątrz; więcej myśleć; pisać bardziej logicznie; a przede wszystkim bardzo dużo pracować i ćwiczyć się w anonimowości. Zachowanie ciszy w towarzystwie albo wygłaszanie sądów stonowanych, a nie pokazowych, także jest „wskazane”, jak powiadają doktorzy. (…)*

 

Moja „absurdalna, mała osobowość” wzięła ostatnimi czasy górę i czytanie zupełnie nie smakuje, tak jak powinno. Bo jednak powinno być czymś więcej, niż zaliczaniem stron i tytułów. Leżą więc kolejne napoczęte tomy wokoło, a ja szukam zagubionego smaku przyjemności. Rzecz przedziwna, ale nawet kupowanie nowych książek w takim stanie nie podnosi poziomu adrenaliny, a serotonina zaledwie z lekka musuje, gdy upatrzę egzemplarz unikatowy za psi grosz. Źle się dzieje…

 

W takich to niesprzyjających warunkach przyszło mi „radować się” z kilku nowych nabytków. Drobiazgi, ale dawniej skakałabym pod sufit na ich widok. Dziś ze stoickim spokojem odkładam je na lepsze czasy.

Jest wśród nich garść kryminałopodobnych:

• Nesbo-mania mnie w końcu przekabaciła i postanowiłam wypróbować to nowe danie w skandynawskim sosie;

• „Grobowa cisza” A.Indridason – nadal wydaje mi się, że głód islandzkiej literatury, rozbudzony przez Sigurdardottir i jej powieści, we mnie żyje; choć może to już tylko nawyk kompletowania;

• trylogia Carofiglio: Świadek mimo woli, Z zamkniętymi oczami, Ponad wszelką wątpliwość to poszukiwania nowego, choć z wysoką oceną Lirael, więc bez wielkiego ryzyka jak mniemam;

 

Jest biograficzne trio:

• „Frida” H.Herrery to sztuka, na którą polowałam latami, odkąd w Wysokich Obcasach przeczytałam artykuł o malarce, a były to zamierzchłe czasy przedfilmowe; na co teraz będę polować, skoro WO nie czytam od dawna?

• „Krzywicka. Długie życie gorszycielki” A. Tuszyńska – niezwykła kobieta żyjącą w ciekawych czasach, o której istnieniu należy mieć pojęcie, jak przekonują blogerzy oczytani i obyci;

• „Twarz Tuwima” P. Matywiecki – do mojej kolekcji tuwimaliów; cieszy niczym urokliwa pogoda za oknem;

 

I jeszcze kilka białych kruków, którym wartości w moich oczach miała dodać śmiesznie niska cena:

• „Kobieta ze śniegu” L. Lehtolainen – nikt jej nie chciał w antykwariacie kupić, ludzie chyba jednak zbyt mało czasu spędzają w internecie jeszcze;

• „Papillon” H Charriere – bardzo wychwalana porcja francuskiej literatury, może i mnie zachwyci, kiedyś;

• „101 Reykiavik” H.Helgason – Islandii część dalsza w moich zbiorach, z tym, że ten tytuł jest równie trudno dostępny, co wysoko oceniany;

• „Zamknięte drzwi” M. Szabo – nie wierzyłam, że tak mało popularna pisarka jest nieosiągalna, więc ruszyłam na poszukiwania i zdobyłam; veni vidi vici i kolejny tytuł zapcha mi półki;

• „Piknik pod Wiszącą Skałą” J. Lindsay – zaprawa pod film, który w końcu wypadałoby zobaczyć;

• „Czarna Wenus” A. Carter – w dowód zaufania do autorki zrobiłam zapas, bo gdy już przeczytamy „Mądre dzieci” w klubie, tej książki mogło już nie być w zasięgu;

 

A na koniec tego festynu smutku i żałości – wszystkiego po trochu, bez ładu i składu:

• „Piłat” M. Szabo – a Świniobicia wciąż brak, choć to pewnie jedyny tytuł mi potrzebny, bo pod stadne czytanie przydatny;

• „Pełnia życia panny Brodie” M. Spark – polską wersję w końcu sobie sprawiłam, i już nawet czytam (choć końca tej 120-stronicowej historii będę jeszcze długo wyglądać pewnie), a na dodatek okazuje się, że w oryginale wszystko pojęłam (szokujące i niepojęte są zdolności, które we mnie drzemią – aż strach z domu wychodzić, by świata przypadkiem z posad nie wysadzić);

• „Rodzina i przyjaciele” A. Brookner – autorka polecana przez Anię i Buksy, zatem warto wypróbować na sobie;

• „Opowieść o Blanche i Marie” P.O. Enquist – na fali skandynawskiej gorączki różni ich „wybitni” potrafią człowieka do siebie przekonać;

• „Kochanek dziewicy” P. Gregory – zabrzmi wykrętnie, ale to zakup pod mamę, której spodobały się dwa pierwsze podsunięte przeze mnie tomy z tej tudorowskiej serii; u mnie i tak się kurzyły;

• „Złodziejka” S. Waters – może w klubie czytelniczym w końcu jej się uda zyskać poparcie większości, a ja będę na to przygotowana; i wtedy przeczytam;

• „Fala upału” P. Lively – kolejna autorka z polecenia Ani, a może i lektura klubowa?

• „Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki” M. Pagnol – pisarz mignął mi kilkakrotnie w ciekawym kontekście, a i z pierwszej (?) blogowej notki ZWL pozostała ciekawość tego tytułu;

• „Niech wieje dobry wiatr” L. Olsson – książka podpatrzona u Lirael, dawno już temu, ale nigdzie mi się nie spieszy (bo też co innego pozostaje mi mówić przy moim tempie czytania?);

• z serii literatury czeskiej wzbogaconej o filmy zafundowałam sobie póki co dwa tomy: „Śmierć pięknych saren” O. Pavel i „Czarny Piotruś” J. Papousek

• „Doppler” E. Loe – wahałam się do czasu, gdy Mary podgrzała atmosferę wokół tego tytułu; ale póki co, seria na półce prezentuje się coraz okazalej;

• „Świat zabawy” E. Wharton – nieznajomość z tą autorką psuje mi trochę humor, ale nie na tyle widać, bym cokolwiek zmieniała;

• „Kolor purpury” A. Walker – Pulitzera tropem; czasem podążam;

Wiele drobnych marzeń te książki spełniły, ale samo ich posiadanie wiosny nie czyni (parafrazując lub tylko wplatając ludową nutkę) jak się okazuje. Nie czytam. Pod choinką również nie będzie u mnie książek. I zupełnie mnie to nie smuci. Nasycenie osiągnięte. Mogę znaleźć nowe hobby. Lub marudzić sobie pod nosem dalej…

*V. Woolf, Chwile wolności. Dziennik 1915-1941, WL, Kraków, 2010, s. 335